Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Comprehensum, quod cognitum non habet? Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Duo Reges: constructio interrete.

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?
De quibus cupio scire quid sentias.
Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.
Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Bork Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Audeo dicere, inquit. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.
Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?
Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.
At cum tuis cum disseras, multa sunt audienda etiam de obscenis voluptatibus, de quibus ab Epicuro saepissime dicitur.

Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit.

Quid ergo?: Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.
Avaritiamne minuis?: Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.
Quibusnam praeteritis?: Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Cum autem progrediens confirmatur animus, agnoscit ille
quidem naturae vim, sed ita, ut progredi possit longius, per
se sit tantum inchoata.

Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus,
haerebitis.